Koniczyna inkarnatka (Trifolium incarnatum) dorastająca do 40-80 cm wysokości o łodygach sztywnych, wzniesionych, bogato ulistnionych i miękko owłosionych. Kwiaty krwistoczerwone zebrane w kwiatostany – główki w kształcie wydłużonego i zaostrzonego stożka, przybierającego z czasem kształt walca. Owocem jest strąk jednonasienny. Nasiona jajowate, silnie błyszczące, żółto-brunatne, największe spośród uprawianych koniczyn (masa 1000 nasion – średnio 4,6 g). Najczęściej uprawia się ją jako poplon ozimy w siewie czystym oraz jako składnik mieszanek poplonowych z życicą wielokwiatową i wyką. Zarówno w stanie zielonym, jak również w postaci siana dostarcza paszy o bardzo dobrej wartości. Plony zielonej masy wahają się od 160-250 q/ha, siana 24-50 q/ha. Przy uprawie na nasiona uzyskuje się średnio 5 q/ha nasion i 20-30 q/ha słomy. Jest również doskonałym przedplonem znacznie podnoszącym żyzność gleby. Odmiana charakteryzuje się stosunkowo dużą odpornością na choroby. Podobnie jak pozostałe rośliny bobowatych , jej korzenie wchodzą w symbiozę z bakteriami brodawkowymi z rodzaju Rhizobium, które wiążą azot z powietrza. Na skutek tego, odmiana nie wymaga nawożenia azotowego. Polecana do uprawy jako roślina miododajna.
Termin siewu: wiosna lub jesień
Norma siewu: 20-30 kg/ha
Głębokość siewu: 1,5-2 cm
Termin zbioru: koniec maja (siew jesienny) lub na przełomie lipca i sierpnia (siew wiosenny)